Jorgen's view

Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου, παρακολούθησα με ιδιαίτερη συγκίνηση την θεατρική παράσταση «Κώδικας... Γυναίκα» του   Βαλεντίνου Τσίλογλου , στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής . Εμπνευσμένος από συνεντεύξεις του διαδικτύου και κείμενα του Άλαν Μπένετ, ο Βαλεντίνος Τσίλογλου συνθέτει μια παράσταση που αποτελείται από τέσσερις συγγενικούς μονολόγους, διαφορετικών δεκαετιών και δημιουργεί τέσσερις μικρόκοσμους, ασύνδετους φαινομενικά μεταξύ τους, αλλά με κοινές αναφορές και υπόγειες διαδρομές. Υπόθεση Τέσσερις γυναίκες, που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, μικροαστικής τάξης, που για κάποιο λόγο βρίσκονται σε προσωπικό αδιέξοδο, αναζητούν τη λύτρωση. Κωμικές εκ πρώτης όψεως φιγούρες, παλεύουν να παραμείνουν αναλλοίωτες μέσα σε ένα κόσμο εχθρικό. Σε μια κοινωνία που τις γυναίκες αυτές τις χαρακτηρίζει ως «περιθωριακές», οι ίδιες παραμένουν εκτεθειμένες και ευάλωτες μπροστά μας, με την ελπίδα να μην γίνουμε επικριτικοί μαζί τους αλλά να τις αγκαλιάσουμε και να τις αγαπήσουμε. Σχόλια Μια παράσταση άκρω

Τα δάκρυα του π όνου μου μη δεις π ου αργά , π ιότερο κι α π ' τη σιγή, κυλούνε . Την π ίκρα π ου αγκομαχά σε κάθε μου π νοή μην τη γευτείς μην την αφήσεις να σκιρτήσει φανερά μέσα στο π λήθος . Με τις σταγόνες π ρόσεξε  μη βρέξεις τα γουρλίδικα καλντερίμια μη και στερέψουν α π ό γέλια και φωνές φαρμακερές . Μονάχα π ες μου αν κά π ου αν κά π οτε κι εσύ α π αρνήθηκες το π αιδί φάντασμα του π αρόντος και του π αρελθόντος μή π ως και βρω και γω χέρι δροσερό για να βαστάξω .

Σιχάθηκα τη μετριότητα της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα. Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν που ο κόσμος να χαλάσει και η γη να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή. Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω: Συμπεράσματα ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα. Που να ήξερα πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα μα διαφέροντα. Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν. Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις τα

Την Τετάρτη 2 Μαρτίου, με ιδιαίτερη χαρά παρακολούθησα την πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Η Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη , σε σκηνοθεσία του Νίκου Αμουντζά στο θέατρο Παραμυθίας. Οι παραστάσεις, έλαβαν χώρα μέχρι και την Τετάρτη 23 Μαρτίου, με συνολικά 8 ηθοποιούς επί σκηνής σε διαρκή διάδραση. Περίληψη  Στον Χελμό, κάπου στην ορεινή Αχαΐα του 19ου αιώνα, ανάμεσα στα βελάσματα και τους παφλασμούς του Βουραϊκού ποταμού αρχίζει να ξεχωρίζει η ηχώ του έρωτα της Γκόλφως και του Τάσου. Αμφότεροι, Τάσος και Γκόλφω, από κοινές, φτωχές οικογένειες, θα θυσίαζαν τα πάντα για το ειδύλλιό τους. Η βουκολική ζωή, όμως, είναι δύσκολη και η ηχώ τους γρήγορα φτάνει στα αυτιά και του υπόλοιπου χωριού. Ο λεβέντης και ευκατάστατος Κίτσος, διεκδικεί την Γκόλφω την ίδια ώρα που η Σταυρούλα, κόρη του τσέλιγκα Ζήση, ξελογιάζει τον Τάσο. Έρωτας ή επιβίωση; Λογική ή συναίσθημα; «Σωστό» ή «λάθος»; Η ιστορία αυτή συνιστά διαχρονικό κόμβο αναφοράς για την επίδραση της γνώμης των άλλων στο «εγώ».

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei

Πώς σείει τη σάρκα μου το ημίγλυκο μπάσο της εσωτερικής μου φωνής... Πώς θρυμματίζει τον σκελετό ενός χαρακτήρα μια μόνο ιδέα... Και ποτέ παύει να ετεροκαθορίζει εαυτόν μια συνείδηση εκβιασμένη; Εκβιασμοί δίχως δράστη δίχως χρήματα αθώοι συναισθηματισμοί μεταμφιεσμένοι. Συνομωσία δίχως τέρμα μια επερχόμενη απειλή που αργεί να 'ρθει. Νευροδιαβιβαστές αγγελιαφόροι πρώιμοι της δίκης τη σφύρα να κροτούν δε μάθαν. Παρεισφρέουσες σπιθαμές λογικής προσπαθούν να διασώσουν ότι δεν ισοπεδώθηκε ακόμα. Ταυτότητες μπερδεμένες στα μύρια συρτάρια του εγκεφάλου μου. Ατίθασο νιάτο φιλοξενούμενο από ενήλικα ανίατο. Ανόητοι συνειρμοί θαρρείς ήσαν πάλι οι λέξεις που αντηχούν ακόμα στις αγιάτρευτες πληγές μου. Και αυτές που δεν γινήκαν ακόμα με καυτό λάδι πασπαλίζω για να βεβαιωθώ μονάχα πως δεν θα φταίει άλλος.