Jorgen's view

Η ζωή είναι μια πολύπλευρη σκακιέρα, μόνο που οι αντίπαλοι δεν είναι δύο, ούτε φυσικά οι πλευρές   τέσσερεις. Το ταμπλό είναι πολύπλευρο και η επιφάνεια αχανής. Βέβαια, καθένας ξεκινά με τον ίδιο αριθμό πιονιών. Καθένας ξεκινά δίπλα από τα πιόνια των γονιών του και όλοι ξεκινούν από το μηδέν. Το παιχνίδι αρχικά παίζεται με την καθοδήγηση και τη στρατηγική τη δική τους. Με την πάροδο του χρόνου, τα πιόνια τους, καθώς και των επίγονών τους συναντούν πιόνια άλλων ατόμων. Εννοείται πώς από τη στιγμή που μιλάμε για μια τέτοια σκακιέρα δεν μπορεί όλοι να είναι αντίπαλοι μεταξύ τους. Κάποια από τα εμφανιζόμενα πιόνια των άλλων συμμαχούν, ενώ τα υπόλοιπα στήνουν στρατηγική για να υποδαυλίσουν την υπάρχουσα κόντρα. Το πρώτο στάδιο του παιχνιδιού είναι η εύρεση βάσης. Χρόνο με το χρόνο οι επίγονοι, έχοντας ενστερνιστεί τη στρατηγική των δικών τους, αρχίζουν και προπορεύονται μόνοι τους.   Προχωρούν με τη βοήθεια κάποιων ήδη υπαρχόντων συμμάχων και δημιουργούν νέους. Φυσικά, ο ρυθμός αύξησ

Είναι στιγμές που απλώς ο χρόνος δεν κυλά με τίποτα. Είναι στιγμές του μαθήματος, πρωινές, καθημερινές, που όλα πάνε βάσει ρουτίνας, πράγμα που καταντά εξαντλητικό. Γι αυτό κοιτάς το άπειρο με την ελπίδα ότι κάτι θα δεις.  Αναλογίζεσαι πώς έφτασες εκεί. Ο δρόμος ήταν μακρύς αλλά όλο αυτό το ταξίδι στο χώρο και το χρόνο σε οδήγησε εκεί, ανάμεσα σε όλους τους άλλους. Είσαι ένας από αυτούς κι αυτοί μέρος του συνόλου. Αυτή η σχετικότητα σε οδηγεί στο να πάψεις να θεωρείς τον εαυτό σου σημείο αναφοράς και αρχίζεις και προσπαθείς να μπεις στη θέση των άλλων. Μπροστά σε καθέναν από αυτούς απλώνονταν αμέτρητα μονοπάτια κι όμως διάλεξαν το ίδιο με σένα. Συνειδητοποιείς τότε πόσες διαφορετικές κι ανεξερεύνητες πραγματικότητες συνυπάρχουν ταυτόχρονα. Νομίζουμε ότι γνωρίζουμε πολλά κι όμως γνωρίζουμε τόσα λίγα… Και, φυσικά, αυτό που βλέπουμε είναι και το πιο απτό, η συναδελφικότητα. Αλλά πώς πραγματικά να έμοιαζε το ταξίδι των άλλων; Σιγά σιγά γνωρίζοντας τον κόσμο καλύτερα αρχίζεις κα