Jorgen's view

Είναι μια συνηθισμένη μέρα του φθινοπώρου ﮲ η εποχή που τα φυλλοβόλα είθισται να ρίχνουν τα φύλλα τους. Ο καλοκαιρινός ελληνικός ήλιος, ωστόσο, ανυποχώρητος, εξακολουθεί να καίει  κατά χιλιάδες τα ανθρώπινα κορμιά. Κοιτώντας μπροστά, ένα ατέρμονο ειδυλλιακό καμένο τοπίο χάνεται στον ορίζοντα. Εδώ, το μόνο που έχει απομείνει είναι στάχτες και συντρίμμια ﮲ καμένη γη, καμένα σκουπίδια που κάποτε ήταν πεταμένα από δω κι από κει.  Προχωρώντας προς τον πολιτισμό, καμένα σπίτια ξεπροβάλουν, και μαζί τους, καμένες οικογένειες. Τα τελευταία, μάλιστα, προβλήθηκαν υπέρ επαρκώς μέσω του τηλεοπτικού φακού που απαθανάτισε την καταστροφή. Τα γεγονότα του προπερασμένου μήνα άφησαν ανεξίτηλες πληγές στην ευαισθησία των Ελλήνων οι οποίοι τώρα, βέβαια, εν μέσω εποχής viral , δεν θα μπορούσαν παρά να ξεχάσουν. Το θέμα των πυρκαγιών με άγγιξε ιδιαίτερα δεδομένης της διάστασης που έλαβαν το φετινό καλοκαίρι. Στα κοινωνικά δίκτυα είδα δημοσιεύματα, ουκ ολίγων, που κοινοποιούσαν πρωτοβουλίες του

«Γεια! Τι γίνεται; Πώς πάει;» . «Τι να γίνεται, πώς να πάει… ΜΠΛΕΞΑΜΕ». «Η Γ’ λυκείου σας γέμισε το πρόγραμμα ολίγον τι…» . «Θα τα δείτε κι εσείς του χρόνου, μωρέ». «Σωστά. Προς το παρόν πάω να δω σειρά» . «ΜΗ ΜΟΥ ΛΕΣ ΓΙΑ ΣΕΙΡΑ! Τώρα έχω μεταφράσεις, γραμματικές και συντακτικά που με περιμένουν. Τα άλλα… Σε ένα δίμηνο», η κούραση ζωγραφισμένη στα μάτια της. Αυτά τα μάτια είχαν ένα παράπονο κρυμμένο: το παράπονο της στέρησης. Στερούνται χρόνο μακριά από τα βιβλία, στερούνται φως. Το παράπονο, όμως, τούς υπενθυμίζει ότι επιβιώνουν ακόμη κι ότι, όταν πρόκειται για στόχους, δεν το βάζουν κάτω.  Από όλα όσα μπορεί να έχουμε ακούσει για την Γ’ Λυκείου δεν μπορούμε παρά να συμπονούμε. Είναι μια δοκιμασία την οποία έχουν περάσει γενιές και γενιές. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να ξέρεις τι σημαίνει παρά μόνο όταν είσαι μέρος αυτής · είναι κάτι που μαθαίνεις όταν στα μάτια αρχίζει και ξεχειλίζει το παράπονο…  «Δεν αντέχεται άλλο. 5 δευτερόλεπτα ακόμη πάνω από το βιβλίο κα