Θα δεις, να με θυμηθείς, η θερινή ξεγνοιασιά αναβοσβήνει εκεί, με δυο γουλιές κρασί, σε τραπεζάκια γκρι, θυρών κλειστών, σε μια σιγή, άδειων κλινών, ανεπιστρεπτί. Κι η βουή, αντηχεί εκεί, στου έρωτα τα σπήλαια βαθιά μες στη γη, με την ψύχρα μεμιάς τον ίσκιο να διαπερνά, της θέλησης που σπαρταρά, μιας έκρηξης ερείπια. Με τις σωρεύσεις στοιβαγμένες στα, μάταια όνειρα, που νοσταλγούνται τόσο απρόσκοπτα, κάτω απ' τ' αστέρια κι απ' το θόλο αυτό, που κρατάει συντροφιά σε κορμιά έρημα. Και σα δεις ότι το ξημέρωμα χαράζει μα, απορείς, που ο πετεινός δε λαλεί πια, μια και τόνε απαρνήθηκες ξανά, να μου το θυμηθείς, δεν είναι ακόμη τόσο αργά για να, στρέψεις το κεφάλι μπρος προς τα ανοιχτά, στης λαοθάλασσας τα πέλαγα, που επικάλυψαν αστάθμητα, κόσμοι ιδεατοί, δυσανάλογοι εχθροί .