Σιχάθηκα τη μετριότητα
της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα
της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα
οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα.
Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν
που ο κόσμος να χαλάσει και η γη
να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή
δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή.
Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο
που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο
κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο
που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω:
Συμπεράσματα
ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα
χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα
απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα.
Που να ήξερα
πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα
και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα
συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα
μα διαφέροντα.
Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν
από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν
ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν
κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν.
Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις
τα λόγια αναλώθηκαν στις χρόνιες εξηγήσεις
οι μύριες οι μετάνοιες και οι λίγες εισηγήσεις
με κρίναν πάντα ένοχο για άλλων παραλείψεις.
Ολόδική τους είναι η χωλότητα
δεν φταίω εγώ άμα αυξήθηκε η συχνότητα
ονείρων που γκρεμίστηκαν από αγνή ρηχότητα
δριμύτερος σαν στέκω ως σημαίνουσα ολότητα.
Με σεμνότητα, μπαγάσα
σου λέω πια να πάρεις μια βαθύτατη ανάσα
μια κι ήδη τα χεις κάνει όλα λίγο θάλασσα
και ο δρόμος είν' τόσο μακρύς μέχρι τη Λάρισα.
Comments
Post a Comment