Jorgen's view

Την Τετάρτη 2 Μαρτίου, με ιδιαίτερη χαρά παρακολούθησα την πρεμιέρα της θεατρικής παράστασης «Η Γκόλφω» του Σπυρίδωνος Περεσιάδη , σε σκηνοθεσία του Νίκου Αμουντζά στο θέατρο Παραμυθίας. Οι παραστάσεις, έλαβαν χώρα μέχρι και την Τετάρτη 23 Μαρτίου, με συνολικά 8 ηθοποιούς επί σκηνής σε διαρκή διάδραση. Περίληψη  Στον Χελμό, κάπου στην ορεινή Αχαΐα του 19ου αιώνα, ανάμεσα στα βελάσματα και τους παφλασμούς του Βουραϊκού ποταμού αρχίζει να ξεχωρίζει η ηχώ του έρωτα της Γκόλφως και του Τάσου. Αμφότεροι, Τάσος και Γκόλφω, από κοινές, φτωχές οικογένειες, θα θυσίαζαν τα πάντα για το ειδύλλιό τους. Η βουκολική ζωή, όμως, είναι δύσκολη και η ηχώ τους γρήγορα φτάνει στα αυτιά και του υπόλοιπου χωριού. Ο λεβέντης και ευκατάστατος Κίτσος, διεκδικεί την Γκόλφω την ίδια ώρα που η Σταυρούλα, κόρη του τσέλιγκα Ζήση, ξελογιάζει τον Τάσο. Έρωτας ή επιβίωση; Λογική ή συναίσθημα; «Σωστό» ή «λάθος»; Η ιστορία αυτή συνιστά διαχρονικό κόμβο αναφοράς για την επίδραση της γνώμης των άλλων στο «εγώ».

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei