Να, κάτι τέτοια δειλινά του φθινοπώρου, μόνο ένα είναι τούτο που ποθώ: να χαθώ στων κυκλώνων τ’ απροσπέλαστα τα μάτια, μια κι είν’ τα μόνα που θυμίζουν τα δικά σου, με το πνεύμα στους στροβίλους τυλιγμένο πια σφιχτά, μα με σκέψη μαγκωμένη νοερά, παγωμένη μπρος σε σπίθες αναμένουσες γοερά.