Τι κι αν τα ‘χανε και τ’ αποκτήσαμε όλα; Τι κι αν ψάξαμε το δίκιο νομίζοντας ότι θα μας βρει; Τι κι αν πιστέψαμε στις αψεγάδιαστες πτυχές μας; Πάλι χαμένοι θα ‘μαστε όταν η δύση θα ‘ρθει… Δεν είναι οι νευρώσεις που μεγεθύνθηκαν συν τω χρόνω, δεν είναι η άπειρη σαπίλα που αναβιώθηκε κι αυτή, δεν πρόκειται για την ατυχία, την αδικία, το φόβο και τον πόνο, είναι η ειλικρίνεια η εσωτερική που, βλέπεις, θυσιάστηκε πάλι. Είναι η πηγή της σπουδαιότερης αψιμαχίας, η πηγή μιας σύγκρουσης που εξωτερικεύεται λάθος, η λάθος αντίληψη για το ποιο είναι το πρόβλημα στ' αλήθεια, το βάσανο, το σαράκι, καθετί μας τρώει και κυνηγάμε με πάθος. Το παράπονο που δεν έπαψε ποτέ να μας στοιχειώνει, η αδυναμία που επιλέξαμε να φορτώσουμε σκληρά τριγύρω, η αστάθεια που βαραίνει μια ψυχοσύνθεση κι ας παγώνει, ένας εγωισμός που μας πάει μπροστά και μαζί πίσω. Είναι ό, τι έχεις και δε ζήτησες ποτέ, ό, τι ο δίπλα σου στερήθηκε μα εύχεσαι να είχε, η κατάρα του