Πώς σείει τη σάρκα μου το ημίγλυκο μπάσο της εσωτερικής μου φωνής... Πώς θρυμματίζει τον σκελετό ενός χαρακτήρα μια μόνο ιδέα... Και ποτέ παύει να ετεροκαθορίζει εαυτόν μια συνείδηση εκβιασμένη; Εκβιασμοί δίχως δράστη δίχως χρήματα αθώοι συναισθηματισμοί μεταμφιεσμένοι. Συνομωσία δίχως τέρμα μια επερχόμενη απειλή που αργεί να 'ρθει. Νευροδιαβιβαστές αγγελιαφόροι πρώιμοι της δίκης τη σφύρα να κροτούν δε μάθαν. Παρεισφρέουσες σπιθαμές λογικής προσπαθούν να διασώσουν ότι δεν ισοπεδώθηκε ακόμα. Ταυτότητες μπερδεμένες στα μύρια συρτάρια του εγκεφάλου μου. Ατίθασο νιάτο φιλοξενούμενο από ενήλικα ανίατο. Ανόητοι συνειρμοί θαρρείς ήσαν πάλι οι λέξεις που αντηχούν ακόμα στις αγιάτρευτες πληγές μου. Και αυτές που δεν γινήκαν ακόμα με καυτό λάδι πασπαλίζω για να βεβαιωθώ μονάχα πως δεν θα φταίει άλλος.