Η ελπίδα, σύμφωνα με τους στωικούς, είναι η γενέτειρα όλων των δεινών. Τη μια στιγμή ελπίζεις στην ανθρωπότητα, στην εξέλιξη, στην αποδοχή, στην ενσυναίσθηση και την αμέσως επόμενη διαψεύδεσαι. Είναι τα συναισθήματα που θέλουμε να κάνουν τις μέρες μας λίγο πιο φωτεινές, λίγο πιο αισιόδοξες. Τα ίδια συναισθήματα που σαν μπούμερανγκ επιστρέφουν για να μας υπενθυμίσουν ότι η μόνη πραγματικότητα στην οποία πρόκειται να ζήσουμε είναι αυτή στην οποία κυριαρχεί η τάση «τα μυαλά που κουβαλάς». Αλήθεια, πόσες «–φοβίες» μετράμε; Μια που στέκει σαν ομπρέλα στις υπόλοιπες; Πολλές διάσπαρτες που όλες μαζί χτίζουν τείχος; Ίσως και να μην έχει σημασία. Βλέπεις… όλες από κοινού τρύπιες είναι... Τρύπιες «-φοβίες» και αποστροφή που ξεχειλίζει από κάθε βλέμμα περαστικό. Περαστικό όχι με την έννοια της υπέρβασης του φόβου, φυσικά, αλλά με την χροιά της παρόδου. Το συναίσθημα αυτό δε μετριέται, είναι αλήθεια, ωστόσο εκτιμάται. Μια προσέγγιση είναι αυτή του θύ(τη)ματος που δεν αρέσκεται σε θεάματα