Skip to main content

Κώδικας... Γυναίκα: Οι γυναίκες που μας ταξιδεύουν στο χωροχρόνο


Την Πέμπτη 17 Νοεμβρίου, παρακολούθησα με ιδιαίτερη συγκίνηση την θεατρική παράσταση «Κώδικας... Γυναίκα» του Βαλεντίνου Τσίλογλου, στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής.

Εμπνευσμένος από συνεντεύξεις του διαδικτύου και κείμενα του Άλαν Μπένετ, ο Βαλεντίνος Τσίλογλου συνθέτει μια παράσταση που αποτελείται από τέσσερις συγγενικούς μονολόγους, διαφορετικών δεκαετιών και δημιουργεί τέσσερις μικρόκοσμους, ασύνδετους φαινομενικά μεταξύ τους, αλλά με κοινές αναφορές και υπόγειες διαδρομές.

Υπόθεση

Τέσσερις γυναίκες, που δεν γνωρίζονται μεταξύ τους, μικροαστικής τάξης, που για κάποιο λόγο βρίσκονται σε προσωπικό αδιέξοδο, αναζητούν τη λύτρωση. Κωμικές εκ πρώτης όψεως φιγούρες, παλεύουν να παραμείνουν αναλλοίωτες μέσα σε ένα κόσμο εχθρικό.

Σε μια κοινωνία που τις γυναίκες αυτές τις χαρακτηρίζει ως «περιθωριακές», οι ίδιες παραμένουν εκτεθειμένες και ευάλωτες μπροστά μας, με την ελπίδα να μην γίνουμε επικριτικοί μαζί τους αλλά να τις αγκαλιάσουμε και να τις αγαπήσουμε.

Σχόλια

Μια παράσταση άκρως διασκεδαστική μα και αποκαλυπτική. Ένα έργο που φωτίζει σκοτεινούς δρόμους, γκρεμίζει μεσοτοιχίες και ψιθύρους και μας υπενθυμίζει ότι για να ξεφύγουμε από τα στερεότυπα πρέπει να τα διαλύσουμε προτού μας διαλύσουν. Οι ηρωίδες είναι τέσσερις γυναίκες παγιδευμένες από τη γνώμη του κόσμου αλλά που με τις επιλογές τους κάνουν ακριβώς αυτό που είναι, ανεξάρτητα από το ηθικό τίμημα.

Ο «Κώδικας... Γυναίκα» είναι αναμφίβολα ένα must-see!

Κάθε Πέμπτη στις 21:15, στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής.

Διάρκεια: 100’
Τιμές Εισιτηρίων: 15 Ευρώ, 12 Ευρώ (μειωμένο)
Τηλέφωνα Κρατήσεων: 6984095984

Συντελεστές

Παίζουν με αλφαβητική σειρά:

Χριστιάννα Ανανιάδου
Κατερίνα Παπαθανασιάδη
Βαλεντίνος Τσίλoγλου
Έφη Χαντζούλη

Ταυτότητα παράστασης:

Απόδοση - Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Δραματουργική επεξεργασία: Βαλεντίνος Τσίλογλου – Χριστιάννα Ανανιάδου
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λούλα Τριανταφύλλου
Κοστούμια: Αναστασία Δαραή
Μουσική επιμέλεια: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Φωτισμοι: Σάββας Σουρμελίδης
Σκηνικά: Βαλεντίνος Τσίλογλου
Φωτογραφία - Promo Video: Γιάννης Βολιώτης – Volition
Σχεδιασμός αφίσας: Γιάννης Βολιώτης
Παραγωγή: LIMINAL SPACE - VOLITION

Το τραγούδι της παράστασης ερμηνεύει η Χρύσα Μπανδέλη.

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ο δρόμος είν' μακρύς μέχρι τη Λάρισα

Σιχάθηκα τη μετριότητα της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα. Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν που ο κόσμος να χαλάσει και η γη να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή. Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω: Συμπεράσματα ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα. Που να ήξερα πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα μα διαφέροντα. Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν. Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις τα...
Post a Comment
Read more

Το παιδί φάντασμα

Τα δάκρυα του π όνου μου μη δεις π ου αργά , π ιότερο κι α π ' τη σιγή, κυλούνε . Την π ίκρα π ου αγκομαχά σε κάθε μου π νοή μην τη γευτείς μην την αφήσεις να σκιρτήσει φανερά μέσα στο π λήθος . Με τις σταγόνες π ρόσεξε  μη βρέξεις τα γουρλίδικα καλντερίμια μη και στερέψουν α π ό γέλια και φωνές φαρμακερές . Μονάχα π ες μου αν κά π ου αν κά π οτε κι εσύ α π αρνήθηκες το π αιδί φάντασμα του π αρόντος και του π αρελθόντος μή π ως και βρω και γω χέρι δροσερό για να βαστάξω .
Post a Comment
Read more

Sweet William

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei...
Post a Comment
Read more