Skip to main content

Ιογενές ντελίριο


Όλα ξεκίνησαν χρονιάρες μέρες που ήταν. Μόνο που τότε λίγος ήταν ο ντόρος σχετικά με αυτόν. Ξέρεις, για να καταλάβεις την επίδραση που έχει κάτι, αυτό το κάτι πρέπει να χτυπήσει τη δική σου πόρτα, ούτε καν του γείτονα. Και του γείτονα να χτυπήσει απλώς θα ανησυχήσεις λίγο. Ο Νεοέλληνας είναι γραφτό να κάνει αυτό που του αρέσει κι ας μαίνεται κοσμοχαλασμός.

Φυσικά, δε μιλάμε για κοσμοχαλασμό εν προκειμένω. Ένας ιός είναι, ένας ιός παρόμοιος με την κοινή γρίπη, που έχει την ιδιαιτερότητα να είναι πιο επιθετικός σε ευπαθείς ομάδες. Τώρα, ο καθένας πιστεύει ό, τι θέλει. Ας πιστέψει ότι θα πεθάνουμε όλοι, ας πιστέψει ότι αυτό το κάνουν εκείνοι οι γνωστοί άγνωστοι για να ξεπαστρέψουν τον γερασμένο πληθυσμό. Ας πιστέψει ότι πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό από ό, τι φαίνεται, ας πιστέψει ότι η Θεία Κοινωνία θα αποτάξει το κακό. Μα προς Θεού, ας μην πιστέψει στην ξενοφοβία και σε γενικότητες που διαρκώς προωθούνται.

Εν μέσω βιολογικής κρίσης, θα πρέπει να μην ξεχνάμε ότι αν κάτι μπορεί να γίνει είναι, τουλάχιστον, να παλέψουμε ενάντια στην συνοδευόμενη ανθρωπιστική κρίση. Αυτή είναι πανταχού παρούσα, αλλά δεν βλέπεις κάποιον να την κάνει θέμα διαρκώς. Προέχει ό, τι είναι viral, αλλά τελικά, όλων των λογιών τα προβλήματα αλληλοσυνδέονται και διακρίνονται στον ορίζοντα ισχυρότερα από ποτέ.
 
Ποια είναι τελικά η αλήθεια; Πώς θα αποφευχθεί το κακό; Για ποιους μιλάμε ακριβώς ότι κινδυνεύουν;

Αλήθεια είναι ό, τι ο καθένας θα πιστέψει για κάτι. Οι πηγές ενημέρωσης είναι πάμπολλες, κι όπως πάντα η κρίση αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια του εκάστοτε ατόμου. Εξάλλου, πραγματική αλήθεια είναι αυτό που τεκμηριωμένα γνωρίζει κανείς, ό, τι η φύση αναμφίβολα μας δείχνει με βάση την εμπειρία. Η παραπληροφόρηση είναι πάντα υπαρκτή, και υπό συνθήκες σαν αυτές έρχεται να σπείρει μια σοβαρότερη ψυχο-ανθρωπιστική κρίση.

Το κακό θα αποφευχθεί όπως θα έπρεπε να γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά. Οι αρρώστιες δεν είναι κάτι καινούριο και οι κανόνες υγιεινής είναι χρόνια γνωστοί. Δε χρειάζεται να «σκάσει» πανδημία προκειμένου να αφομοιώσει το κεφάλι μας ότι δε βήχουμε ή φτερνιζόμαστε πάνω σε άλλους (άσχετα που ενίοτε συμβαίνει)… Δε χρειάζεται να μας χτυπήσει ο ιός την πόρτα προκειμένου να προσέχουμε τους εαυτούς μας και του δικούς μας ανθρώπους, παρότι σε ώρες σαν κι αυτές είναι ακόμη μεγαλύτερη επιταγή. Δε χρειάζεται να κλείσουν όλες οι βαθμίδες εκπαίδευσης, οι καφετέριες και εν γένει οι τόποι συναναστροφής ώστε να καταλάβεις ότι σου απαγόρευσαν το καρναβάλι για το καλό σου και όχι για να σου τη σπάσουν. Βέβαια, εσύ ως σωστός Νεοέλληνας πρέπει να προβάλλεις αντίσταση στην απαγόρευση της διασκέδασής σου. YOLO

«Εντάξει, εμείς νέοι είμαστε, δεν έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα υγείας. Οι ευπαθείς, ωστόσο, ομάδες όντως έχουν θέμα». Μπορεί κι αυτό να ακούγεται αρκετά τις τελευταίες μέρες. Μιλάμε για ευπαθείς ομάδες λες και είναι ένα απρόσωπο κοπάδι. Μιλάμε για ευπαθείς ομάδες γενικά και αόριστα, δίχως να βγάλουμε το μεγεθυντικό και να δούμε ποιοι είναι, ρε παιδί μου, αυτοί οι άνθρωποι. Ναι, άνθρωποι. Ίσως να το πήρες πρέφα βλέποντας τα νούμερα στην Ιταλία. Κι εκεί χαλαρά το πρωτοπήραν, μόνο που τώρα στις πόλεις δεν κυκλοφορεί ούτε μύγα. Τώρα, τα κρεβάτια των νοσοκομείων δεν αρκούν για την περίθαλψη των βαριά νοσούντων. Πού; Στη Βόρεια Ιταλία. Ξέρεις πόσο καλύτερες δομές νοσηλείας έχουν εκεί. Ίσως να έχεις ακούσει. Και να μην έχεις ακούσει, κάποια στιγμή θα το καταλάβεις…

Όσο το μικρόβιο ήταν στην μακρινή Κίνα, στην Άπω Ανατολή, τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα. Και τα ρεβεγιόν γίνανε, και οι εορτασμοί της νέας χρονιάς. Ναι, γιατί κάπου τότε ξεκίνησε, κι ας μην λέγονταν πολλά. Ήρθε και στη Γαλλία το Φλεβάρη, τότε ίσως κάπως σοβάρεψε το πράγμα. Τα βλέπουμε τώρα και φαίνονται τόσο εντυπωσιακά, αλλά η αλήθεια είναι ότι από κάπου ξεκίνησε. Όταν κλείνανε πόλεις στην Κίνα, πάλι ο πανικός ήταν περιορισμένος. Έκτοτε, βέβαια, βλέποντας Κινέζο στο δρόμο άλλαζες γωνία. Έπειτα Ιταλό. Έπειτα Έλληνα από Ιταλία. Και τα λοιπά…

Ναι, άνθρωποι. Οι ευπαθείς ομάδες δεν είναι μάζα, είναι έκφραση που συμπυκνώνει την ταυτότητα πολλών συνανθρώπων μας. Είναι οι πάσχοντες από αναπνευστικά προβλήματα, είναι οι χρόνια καπνιστές, είναι οι οροθετικοί και χίλια μύρια άλλα. Σε ελεύθερη μετάφραση, είναι οι παππούδες σου. Δεν έχεις; Είναι οι παππούδες του φίλου σου, είναι ο θείος σου, ο γονιός σου, ο οποιοσδήποτε. Είναι άνθρωποι με ονοματεπώνυμο και προσωπική ιστορία. Δεν είναι ανάγκη να νοσήσει κάποιος από αυτούς για να το καταλάβεις. Χρειάζεται στοιχειώδη ενσυναίσθηση. Αν κάτι θα έπρεπε να μας έχουν μάθει είναι αυτό…

Ο Κινέζος που λοξοκοιτούσες είναι άνθρωπος. Το ίδιο και ο Ιταλός. Το ίδιο κι ο γείτονας που αντιπαθείς. Η κατάσταση μπορεί να γίνει σοβαρή, αλλά δε χρειάζεται να φτάσουμε εκεί. Αρκεί να αναγνωρίσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής, κι αυτό πρέπει να γίνει εδώ και τώρα.

 Γιώργος Νικόλας Βλάχος

Comments

Popular posts from this blog

Ο δρόμος είν' μακρύς μέχρι τη Λάρισα

Σιχάθηκα τη μετριότητα της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα. Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν που ο κόσμος να χαλάσει και η γη να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή. Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω: Συμπεράσματα ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα. Που να ήξερα πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα μα διαφέροντα. Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν. Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις τα...

Το παιδί φάντασμα

Τα δάκρυα του π όνου μου μη δεις π ου αργά , π ιότερο κι α π ' τη σιγή, κυλούνε . Την π ίκρα π ου αγκομαχά σε κάθε μου π νοή μην τη γευτείς μην την αφήσεις να σκιρτήσει φανερά μέσα στο π λήθος . Με τις σταγόνες π ρόσεξε  μη βρέξεις τα γουρλίδικα καλντερίμια μη και στερέψουν α π ό γέλια και φωνές φαρμακερές . Μονάχα π ες μου αν κά π ου αν κά π οτε κι εσύ α π αρνήθηκες το π αιδί φάντασμα του π αρόντος και του π αρελθόντος μή π ως και βρω και γω χέρι δροσερό για να βαστάξω .

Sweet William

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei...