Skip to main content

Με φάρο την ροκ

Είναι μια συνηθισμένη μέρα του φθινοπώρου﮲ η εποχή που τα φυλλοβόλα είθισται να ρίχνουν τα φύλλα τους. Ο καλοκαιρινός ελληνικός ήλιος, ωστόσο, ανυποχώρητος, εξακολουθεί να καίει  κατά χιλιάδες τα ανθρώπινα κορμιά. Κοιτώντας μπροστά, ένα ατέρμονο ειδυλλιακό καμένο τοπίο χάνεται στον ορίζοντα. Εδώ, το μόνο που έχει απομείνει είναι στάχτες και συντρίμμια﮲ καμένη γη, καμένα σκουπίδια που κάποτε ήταν πεταμένα από δω κι από κει. 

Προχωρώντας προς τον πολιτισμό, καμένα σπίτια ξεπροβάλουν, και μαζί τους, καμένες οικογένειες. Τα τελευταία, μάλιστα, προβλήθηκαν υπέρ επαρκώς μέσω του τηλεοπτικού φακού που απαθανάτισε την καταστροφή. Τα γεγονότα του προπερασμένου μήνα άφησαν ανεξίτηλες πληγές στην ευαισθησία των Ελλήνων οι οποίοι τώρα, βέβαια, εν μέσω εποχής viral, δεν θα μπορούσαν παρά να ξεχάσουν.

Το θέμα των πυρκαγιών με άγγιξε ιδιαίτερα δεδομένης της διάστασης που έλαβαν το φετινό καλοκαίρι. Στα κοινωνικά δίκτυα είδα δημοσιεύματα, ουκ ολίγων, που κοινοποιούσαν πρωτοβουλίες του δήμου σχετικά με την υποστήριξη των πληγέντων αλλά και που θορυβημένοι προσέθεταν το #PrayForGreece. Κακά τα ψέματα, όμως, ένα hashtag δεν δύναται να αλλάξει τον κόσμο...

Η αγαθοεργία είναι κάτι με το οποίο έχω εμπλακεί εδώ και πολύ καιρό. Έχοντας τρέξει ήδη δύο ημιμαραθωνίους, ένας εκ των οποίων για την ενίσχυση του κοινωνικού παντοπωλείου  και της παιδόπολης «Άγιος Ανδρέας», θέλησα να συνδράμω κι εγώ κάπως στο όλο συμβάν. Δυστυχώς όμως, άλλες είναι οι προσδοκίες κι άλλη η πραγματικότητα.

Όταν άκουσα πώς η υλική υποστήριξη υπήρξε πλήρης κι ότι, πλέον, η μόνη ανάγκη ήταν εθελοντές, απογοητεύτηκα εν μέρει. Από τη μία ήθελα πολύ να συνδράμω αλλά από την άλλη το ότι δεν είχα ασχοληθεί ποτέ με τον εθελοντισμό με έκανε να διστάσω...


Πριν δυο χρόνια, στο πλαίσιο του σχολείου, μια διαφορετική πρόταση τέθηκε στο τραπέζι﮲ η θεολόγος, μάς είχε προτείνει ως σχολείο να υιοθετήσουμε ένα παιδί από τη Γουατεμάλα μέσω της UNICEF, το οποίο θα στηρίζαμε μέχρι να τελειώσουμε το σχολείο, με την προοπτική να συνεχιστεί από τους διαδόχους μας. Πράγμα που και έγινε. Οι περισσότεροι δώσανε το 1€ που είχε συμφωνηθεί, άλλοι απλώς αδιαφόρησαν, ενώ θυμάμαι ότι, για να καλυφθεί πλήρως το ποσό, έδωσα και κάτι επιπλέον. Τελικά, μαθαίνοντας νέα από το παιδάκι, με ευχαρίστηση ακούσαμε πώς η συνδρομή μας υπήρξε καρποφόρα.

Κοιτώντας τις ενημερώσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: Σαββατοκύριακο 22-23 Σεπτεμβρίου, Dead Poets Society. Τι είναι τούτο; «Διήμερο φόρος τιμής στην δύσκολη εφηβεία και σε όλους τους χαμένους ποιητές. Τα έσοδα θα δοθούν για πραγματοποίηση φιλανθρωπικής/περιβαλλοντικής δράσης από τα ίδια τα συγκροτήματα». Διοργανωτής το συγκρότημα Supernova. Ενδιαφέρον, λες;

Η φιλανθρωπία ξεκινάει από εμάς τους ίδιους. Έχοντας προσδιορίσει τις ανάγκες και τις ελλείψεις της κοινότητάς μας και έχοντας συνειδητοποιήσει την ολιγωρία των «πολλών», η ανάληψη της πρωτοβουλίας είναι η μόνη λύση. Στην αρχή μπορεί να είναι σε ατομικό επίπεδο και φαινομενικά πιο άκαρπη, όμως μπορεί να καταλήξει σε συλλογική δράση με σπουδαίο αποτέλεσμα.


Αποχωρώντας από το καμένο αυτό τοπίο ελπίζω πώς την επόμενη φορά δεν θα αντικρίσω μήτε συντρίμμια, μήτε την καταστροφή, παρά μονάχα μια φύση αναγεννημένη από τις στάχτες της. Ελπίζω σε έναν τόπο που η αδιαφορία θα δώσει τη θέση της στην μαζική κινητοποίηση και που θα οδηγήσει σε ένα καλύτερο αύριο. Ελπίζω, και πιστεύω, πώς μια συναυλία, μπορεί να αλλάξει τον τόπο μας προς το καλύτερο…
Γιώργος Νικόλας Βλάχος 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ο δρόμος είν' μακρύς μέχρι τη Λάρισα

Σιχάθηκα τη μετριότητα της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα. Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν που ο κόσμος να χαλάσει και η γη να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή. Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω: Συμπεράσματα ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα. Που να ήξερα πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα μα διαφέροντα. Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν. Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις τα...
Post a Comment
Read more

Το παιδί φάντασμα

Τα δάκρυα του π όνου μου μη δεις π ου αργά , π ιότερο κι α π ' τη σιγή, κυλούνε . Την π ίκρα π ου αγκομαχά σε κάθε μου π νοή μην τη γευτείς μην την αφήσεις να σκιρτήσει φανερά μέσα στο π λήθος . Με τις σταγόνες π ρόσεξε  μη βρέξεις τα γουρλίδικα καλντερίμια μη και στερέψουν α π ό γέλια και φωνές φαρμακερές . Μονάχα π ες μου αν κά π ου αν κά π οτε κι εσύ α π αρνήθηκες το π αιδί φάντασμα του π αρόντος και του π αρελθόντος μή π ως και βρω και γω χέρι δροσερό για να βαστάξω .
Post a Comment
Read more

Sweet William

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei...
Post a Comment
Read more