Skip to main content

Διαβάσατε, πετύχατε, σπουδάστε

«Τι θες να σπουδάσεις;» μια από τις χαρακτηριστικότερες ερωτήσεις σε μαθητές λυκείου. Οι απαντήσεις ποικίλλουν με συνηθέστερες τις «Δεν ξέρω» ή «Ζαμπονοκοπτική με λέιζερ» ή «Θα με ενδιέφερε να σπουδάσω αυτό αλλά δεν είμαι και σίγουρος…». Στην ιδανικότερη περίπτωση θα βρεις κάποιον που όντως θα σου πει «Θέλω να σπουδάσω αυτό». «Και μετά τις σπουδές τι;». Εδώ τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. «Δεν έχω ιδέα» ή «Θα ακολουθήσω τη δουλεία των δικών μου» ή «Θα πάω έξω». Οι απαντήσεις, λοιπόν, είναι άγνοια, «κονέ»,  brain drain. Ακόμη, όμως, πιο άξιο απορίας είναι το εξής: Γιατί να σπουδάσεις;


Οι σπουδές, αρχικά, συνιστούν σπουδαίο προαπαιτούμενο για την άσκηση ενός επαγγέλματος. Κακά τα ψέματα για να γίνεις δικηγόρος θα πρέπει να σπουδάσεις νομική. Για να ασχοληθείς με την τεχνητή νοημοσύνη θα πρέπει να σπουδάσεις στο πολυτεχνείο. Σ’ αυτές, και σε άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, η εξειδίκευση είναι αναγκαία. Για να ασχοληθείς με επιστημονικά επαγγέλματα, που είναι τόσο περιζήτητα, οι σπουδές χρειάζονται, διότι η γνώση, στο επίπεδο που έχει φτάσει, είναι αναγκαίο να κατατέμνεται. Σε αντίθετη περίπτωση, είτε ως σερβιτόρος, είτε ως σουβλατζής, προϋπηρεσία κι ένα απολυτήριο (το πολύ) αρκούν.


Στο ίδιο πλαίσιο δεν θα μπορούσαμε να παραμελήσουμε το πραγματικό ενδιαφέρον ενός νέου για σπουδές. Διότι όντως κάποιος, λόγω των κλίσεων του, μπορεί να επιδιώκει την εμβάθυνση στον κλάδο που επιθυμεί. Ένας, λόγου χάρη, που από μικρός καταπιάνεται με τους υπολογιστές θα θελήσει, πιθανόν, στην πορεία της ζωής του να γνωρίσει την βαθύτερη δομή και λειτουργία τους. Αυτός, από την άλλη, που από νωρίς εμφανίζει αρχηγικές τάσεις, ανερχόμενος πολιτικός ή κεφαλή της διοίκησης μιας επιχείρησης, θα επιδιώξει, ενδεχομένως, να μάθει πως θα τις εκμεταλλευτεί και πώς θα τις διαχειριστεί σε συνδυασμό με τη γνώση. Είναι θέμα, λοιπόν, τόσο εξειδίκευσης όσο και προσωπικότητας κι ενδιαφερόντων.

Δεν θα μπορούσαμε να αρνηθούμε, ομοίως, την ύπαρξη εκείνων που ανυπομονούν να καρπωθούν τα οφέλη και προνόμια του να είσαι φοιτητής (και μάλιστα αιώνιος). Φοιτητικό πάσο, προσφορές τηλεφωνίας και άλλα πολλά, όλοι καλοί λόγοι για να κάνεις φοιτητική ζωάρα…

«Και πώς θα διαχειριστώ τη φοιτητική μου ζωή; Πώς να ξοδέψω το χρόνο μου;»


Κάνε όσα λόγω πανελληνίων δεν μπόρεσες να κάνεις. Ξόδεψε χρόνο με τους φίλους σου, διασκέδασε, εκμεταλλεύσου τον χαμένο ελεύθερο χρόνο σου όπως επιθυμείς. Και τις βόλτες σου θα κάνεις, και θα ξενυχτήσεις, κι άλλο κόσμο, κι άλλα μέρη θα γνωρίσεις. Μην ξεχνάς όμως να προσέχεις, διότι σε αυτή τη ζούγκλα για να επιβιώσεις θα χρειαστείς σύνεση και φρόνηση. Η ελευθερία μόνη της μπορεί να αποβεί καταστροφική πολλές φορές.

Επίσης, μην αρκεστείς στην ψυχική σου ικανοποίηση, αλλά κάνε και κάτι για τα υπόλοιπα (τόσες φορές, άλλωστε, έχεις γράψει «νους υγιής εν σώματι υγιεί»). Διότι η διασκέδαση από μόνη της δε λέει τίποτα. Πλήρης προσωπικότητα είναι αυτή που δεν της λείπει ούτε η ψυχική και ηθική υγεία ούτε η σωματική άσκηση, ούτε η πνευματική ανάπτυξη. Το ξέρεις κι από την έκθεση… Γι αυτό και θα περάσεις καλά, και θα γυμναστείς σωματικά και πνευματικά. Διάβασε κανένα βιβλίο, δες κάτι που θα σου ανοίξει τους ορίζοντες, γίνε άνθρωπος…


Και μην ξεχνάς. Αν δεν σκοπεύεις να πατήσεις πόδι στη σχολή ως πρωτοετής, (γιατί έτσι συνήθως γίνεται) τουλάχιστον επωφελήσου κατά τη διάρκεια των σπουδών σου ένα Erasmus[1]. Μην ξεχνάς ποτέ ότι εκτός από Έλληνας είσαι και Ευρωπαίος. Και ευκαιρίες σου δίνονται, και άλλες χώρες και ανθρώπους μπορείς να δεις, και μπορείς να ζήσεις στιγμές ανεπανάληπτες. 

Το πτυχίο είναι απαραίτητο αλλά όχι και καθοριστικό. Οι καιροί είναι δύσκολοι και χρειάζεται υπομονή κι επιμονή. Η ζωή του καθενός διαμορφώνεται σε μεγάλο βαθμό από τις επιλογές του. Για αυτό και πρέπει να φροντίζουμε να επιλέγουμε σωστά, γιατί σε αυτό το παιχνίδι της ζωής όλοι μας δικαιούμαστε μια παρτίδα.
Γιώργος Νικόλας Βλάχος

[1] Το πρόγραμμα Erasmus (Σχέδιο δράσης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για την κινητικότητα των φοιτητών) είναι πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) που δημιουργήθηκε το 1987. Το Erasmus+ ή Erasmus Plus είναι το νέο πρόγραμμα που συνδυάζει όλα τα τρέχοντα προγράμματα της ΕΕ για την εκπαίδευση, την κατάρτιση, τη νεολαία και τον αθλητισμό, που άρχισε τον Ιανουάριο του 2014.

Comments

  1. Η φαση που αυτο το κειμενο πραγματικα μου αρεσε!

    ReplyDelete
    Replies
    1. Παραλληλα ομως δηλωνω δυσαρεστημενος που δεν μιλησες για αυτους που ζουν με το ρητο "Τι να το κανεις το πτυχιο, αφου στο Ελλαδισταν δεν θα βρεις δουλεια σε αυτο που σπουδασες."Σιγουρα αξιζε και σε αυτους μια παραγραφος.

      Delete
    2. Χαίρομαι που σου αρεσε!
      Έχεις δίκιο ότι θα άξιζε να το αναφερω. Σε αντίθεση όμως με τα περισσότερα από τα υπόλοιπα αρθάρ, το συγκεκριμένο το έγραψα με βάση θέμα που μου είχε δωθει να γράψω έκθεση, οπότε επικεντρώθηκα στα 2 σκέλη που μου ζητούσε να αναπτύξω:
      Το γιατί πρέπει να σπουδάσεις και το πώς συνιστώ στους νέους να ξοδέψουν τη φοιτητική τους ζωή.

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ο δρόμος είν' μακρύς μέχρι τη Λάρισα

Σιχάθηκα τη μετριότητα της ψευδαίσθησής τους δαύτη τη σφοδρότητα της ψυχής κλουβιά είν' όλες αδυσώπητα οι προσδοκίες για την αλλαγή στην ποταπότητα. Κι ελπίζουν μάταια σε φωτεινό Γιν που ο κόσμος να χαλάσει και η γη να χαθεί αύριο για πάντα στη σιγή δεν θα τραπούν ποτέ τους σε φυγή. Είναι του έρωτα το τέρας το αδηφάγο που γεννάται δίχως όρια σαν από μάγο κατάρες μεταμφιεσμένες μέσα σ' έναν τράγο που το λαρύγγι μου σφίγγουν και ξάφνου όλο συνάγω: Συμπεράσματα ματαιόδοξης στορίας είναι αποσπάσματα χτυποκάρδια που σαν ψες ηχούσανε κατάματα απ' το πρωί ως το σούρουπο και τα χαράματα. Που να ήξερα πως τον μονοδρομήσαν μόλις που εγώ εγλίστρησα και ύστερα τρακάρανε απρόσμενα στο ίσωμα συμφέροντα από άτομα μονάχα κι ενδιαφέροντα μα διαφέροντα. Είναι που στην εξοχή τα πάντα τρέχουν από τα παιδιά και τα ρυάκια που μας βρέχουν ως τους καλοπροαίρετους τους γείτονες που αρμέγουν κάθε σπιθαμή αξιοπρέπειας που διαθέτουν. Λυπάμαι για τις άγαρμπες κινήσεις τα...

Το παιδί φάντασμα

Τα δάκρυα του π όνου μου μη δεις π ου αργά , π ιότερο κι α π ' τη σιγή, κυλούνε . Την π ίκρα π ου αγκομαχά σε κάθε μου π νοή μην τη γευτείς μην την αφήσεις να σκιρτήσει φανερά μέσα στο π λήθος . Με τις σταγόνες π ρόσεξε  μη βρέξεις τα γουρλίδικα καλντερίμια μη και στερέψουν α π ό γέλια και φωνές φαρμακερές . Μονάχα π ες μου αν κά π ου αν κά π οτε κι εσύ α π αρνήθηκες το π αιδί φάντασμα του π αρόντος και του π αρελθόντος μή π ως και βρω και γω χέρι δροσερό για να βαστάξω .

Sweet William

Sometimes when I get really anxious, I think that I'm a movie character. For some reason, I suspect that this must have always been the case. Somehow, it's better being nobody than anybody. You just get to feel out of yourself and observe everything. Makes you see clearer. Makes you think less. Makes you appreciate the tiny little drops of French wine swirling in your glass. Makes your glass of wine less fragile. I cannot freak out anymore. The shoelaces of my glutamate receptors are untied already. What I fear the most, then, is being the bad version of myself. Like sticking a knife into a stranger's carotid. Or stealing a young woman's bag. Or suffocating a little kid, who's lost the sense of time and screams. I now drink shots to my lost moments of sobriety. When there wasn't the fear of withdrawal. Withdrawal from this unfair game, where the good ones are those who are tortured the most. I was once told that the stronger your conscience, the more wei...